کد مطلب:152275 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:190
توبه ی جوانی در مجلس ذکر مصیبت حضرت اباالفضل
یكی از گویندگان مذهبی می گفت: به همراه عده ای از وعاظ به شهری می رفتیم.
یكی از وعاظ به جوانی كه راننده ماشین بود، پرخاش كرد. اما راننده جوان هیچ گونه عكس العملی از خود نشان نداد و به سكوت مؤدبانه گذراند.
وقتی به مقصد رسیدیم، من به جای دوست واعظم از راننده عذرخواهی كردم. راننده گفت: من با خود عهد كرده ام كه به آقایان علما، مخصوصا گویندگان مذهبی، احترام كنم. هر چند از ناحیه آنها ناراحتی ببینم! آنگاه سرگذشت خود را این طور تعریف كرد:
من یك نوازنده و مطرب بودم و مرتكب هر گونه گناه و آلودگی می شدم و اصلا با دین و نماز و روزه رابطه ای نداشتم، تا اینكه ایام عاشورا و عزاداری امام حسین علیه السلام فرارسید. شب تاسوعا خانواده من همگی به مسجد رفتند و من تنها ماندم. در خانه حوصله ام سر رفت، بلند شدم و بی اختیار به طرف مسجد آمدم.
واعظی بر منبر موعظه می كرد و من در گوشه ای نشستم و گوش دادم. حرفهای او مرا منقلب كرد، مخصوصا موقعی كه به ذكر مصیبت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام رسید و آن شعر عربی را از زبان حضرت نقل كرد، كه در موقعی كه دست راست آن بزرگوار را قطع كردند، فرمودند:
والله ان قطعتموا یمینی
انی احامی ابدا عن دینی
یعنی: به خدا قسم، اگر دست راست مرا هم قطع كنید، من تا ابد از دین خودم حمایت می كنم و دست از یاری دینم برنمی دارم.
این كلام مرا تكان داد و منقلب شدم، اندكی فكر كردم و با خود گفتم: ابوالفضل العباس علیه السلام از دین خود آن قدر حمایت كرد كه شهید شد. آیا من برای دین خود چه كرده ام؟ در حالیكه خود را علاقه مند به حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام می دانم، اما دین خود را ویران كرده ام!
اینجا بود كه به خود آمدم و در همان مجلس توبه كردم. سپس به منزل آمدم و تمامی وسایل و آلات و اسباب معصیت را - هر چه داشتم - خرد كردم و بیرون ریختم و به دنبال رانندگی رفتم. خداوند هم یاریم كرد و اكنون وضع زندگیم بسیار خوب است.
اگر با آن شغل در میان مسلمانان احترامی و آبرویی نداشتم، اكنون در میان برادران و همسایگان خویش دارای احترام و عزت هستم و به مسائل دینی هم سخت پای بند هستم و این بركت ارشاد و هدایت و گفتار آن عالم است. من نوكر همه شما علما هستم. [1] .
یكی از وعاظ به جوانی كه راننده ماشین بود، پرخاش كرد. اما راننده جوان هیچ گونه عكس العملی از خود نشان نداد و به سكوت مؤدبانه گذراند.
وقتی به مقصد رسیدیم، من به جای دوست واعظم از راننده عذرخواهی كردم. راننده گفت: من با خود عهد كرده ام كه به آقایان علما، مخصوصا گویندگان مذهبی، احترام كنم. هر چند از ناحیه آنها ناراحتی ببینم! آنگاه سرگذشت خود را این طور تعریف كرد:
من یك نوازنده و مطرب بودم و مرتكب هر گونه گناه و آلودگی می شدم و اصلا با دین و نماز و روزه رابطه ای نداشتم، تا اینكه ایام عاشورا و عزاداری امام حسین علیه السلام فرارسید. شب تاسوعا خانواده من همگی به مسجد رفتند و من تنها ماندم. در خانه حوصله ام سر رفت، بلند شدم و بی اختیار به طرف مسجد آمدم.
واعظی بر منبر موعظه می كرد و من در گوشه ای نشستم و گوش دادم. حرفهای او مرا منقلب كرد، مخصوصا موقعی كه به ذكر مصیبت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام رسید و آن شعر عربی را از زبان حضرت نقل كرد، كه در موقعی كه دست راست آن بزرگوار را قطع كردند، فرمودند:
والله ان قطعتموا یمینی
انی احامی ابدا عن دینی
یعنی: به خدا قسم، اگر دست راست مرا هم قطع كنید، من تا ابد از دین خودم حمایت می كنم و دست از یاری دینم برنمی دارم.
این كلام مرا تكان داد و منقلب شدم، اندكی فكر كردم و با خود گفتم: ابوالفضل العباس علیه السلام از دین خود آن قدر حمایت كرد كه شهید شد. آیا من برای دین خود چه كرده ام؟ در حالیكه خود را علاقه مند به حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام می دانم، اما دین خود را ویران كرده ام!
اینجا بود كه به خود آمدم و در همان مجلس توبه كردم. سپس به منزل آمدم و تمامی وسایل و آلات و اسباب معصیت را - هر چه داشتم - خرد كردم و بیرون ریختم و به دنبال رانندگی رفتم. خداوند هم یاریم كرد و اكنون وضع زندگیم بسیار خوب است.
اگر با آن شغل در میان مسلمانان احترامی و آبرویی نداشتم، اكنون در میان برادران و همسایگان خویش دارای احترام و عزت هستم و به مسائل دینی هم سخت پای بند هستم و این بركت ارشاد و هدایت و گفتار آن عالم است. من نوكر همه شما علما هستم. [1] .
[1] چهره درخشان ج 2 ص 506 به نقل از «درسي از مكتب حسين عليه السلام» نوشته ي آيت الله العظمي شيرازي.